ΤΗ ΖΩΗ ΠΑΝΤΑ ΧΑΡΙΖΕΙΣ
Στην κατασκευή του έργου εργάστηκαν όλα τα παιδιά της ομάδας και αξίζει να σημειώσουμε πως μια ατυχία (αναποδογύρισμα του ποτηριού με το νερό που βούταγαν τα πινέλα τους) κατέστρεψε το πρώτο έργο της ομάδας. Τα παιδιά όμως δεν το έβαλαν κάτω! Με υπομονή και επιμονή ξεκίνησαν αμέσως το δεύτερο έργο το οποίο και βλέπετε στην οθόνη. Βέβαια η ατυχία αυτή ήταν λογικό να φέρει αναστάτωση καθώς μάλιστα πλησίαζε η τελευταία μέρα του διαγωνισμού. Θα πρέπει μάλιστα να πούμε ότι για το λόγο αυτό τα έργα της τάξης μας ήταν τα τελευταία που έφτασαν στα γραφεία της HELMEPA, μόλις ένα τέταρτο της ώρας πριν λήξει η προθεσμία υποβολής των έργων.
Μία ακόμη σημαντική παράμετρος που θα πρέπει να ληφθεί υπόψη είναι πως την περίοδο που τα παιδιά έφτιαξαν το έργο τους, αντιμετωπίζαμε οξυμένα προβλήματα με την αίθουσα της τάξης. Λόγω υγρασίας το ταβάνι μας είχε μουχλιάσει, μια βαριά μυρωδιά μούχλας επικρατούσε στην ατμόσφαιρα και τα φώτα δε λειτουργούσαν καθώς η υγρασία είχε βραχυκυκλώσει τα καλώδια του ρεύματος. Ήταν άνοιξη του 2006 και αν κανείς διαβάσει τα άρθρα της εφημερίδας μας εκείνης της χρονιάς, θα διαπιστώσει ότι και κατά το πρώτο εξάμηνο είχαμε πολύ δύσκολες συνθήκες να αντιμετωπίσουμε καθώς το σχολείο μας βρισκόταν υπό κατασκευή και ήμασταν υποχρεωμένοι για αρκετούς μήνες να στεγαζόμαστε σε ένα παλιό οίκημα με πλείστα προβλήματα κτιριακά.
Η αναφορά σε όλα αυτά γίνεται σε αντιδιαστολή με την όρεξη που έδειξαν τα ΜΙΚΡΑ ΤΕΡΑΤΑΚΙΑ για συμμετοχή στο διαγωνισμό αλλά και την επιμονή τους να ξεπεράσουν τις δυσκολίες και τις ατυχίες που παρουσιάστηκαν.
Είναι να μη τα θαυμάζει κανείς; Ως δασκάλα τους νιώθω περήφανη και τυχερή που μοιράστηκα μαζί τους αυτές τις στιγμές. Γιατί σημασία δεν έχουν τα προβλήματα, πάντα η ζωή θα μας φέρνει αντιμέτωπους με δύσκολες καταστάσεις, αλλά ο τρόπος που ο άνθρωπος στέκεται απέναντί τους. Και τα ΜΙΚΡΑ μου ΤΕΡΑΤΑΚΙΑ έδειξαν ότι ξέρουν να αγωνίζονται και μάλιστα ως γνήσια Ελληνόπουλα, χωρίς δηλαδή να χάνουν ούτε στιγμή το χαμόγελο και την αισιοδοξία τους!
Ιδιαίτερα συγχαίρω τους μικρούς κυρίους της τάξης, τους Ιππόκαμπους, που αν και δεν κατάφεραν να κερδίσουν κάποιο βραβείο στο διαγωνισμό, λογικό και με την ατυχία που τους έτυχε, όμως δέχτηκαν με πραγματικό ενθουσιασμό την είδηση για το πρώτο βραβείο που κέρδισαν στον ίδιο διαγωνισμό η άλλη ομάδα της τάξης, τα Δελφίνια. Θυμάμαι τα Μικρά μου Τερατάκια να τραβούν από το χέρι τους γονείς τους για να τους δείξουν στην αίθουσά μας το πρώτο αντίτυπο της αφίσας που λάβαμε από το έργο των κοριτσιών μας, και να λένε:
"Ελάτε να δείτε το έργο ΜΑΣ"!
Σ' αυτό το "ΜΑΣ" κλείνεται όλη η επιτυχία του δικού μας έργου ως σχολείου και όχι στο ίδιο το βραβείο! Μακάρι και όταν μεγαλώσουν να κρατήσουν το ίδιο πνεύμα συνεργασίας και ομαδικότητας. Από αυτά έχει ανάγκη ο λαός μας. Πολύ περισσότερο από αυτά παρά από τις μεγάλες επιτυχίες και τις πρωτιές. Και από τα ίδια στοιχεία οφείλει να υποστηρίζεται και ο αγώνας μας για το περιβάλλον. Μπράβο στους μικρούς Ιππόκαμπους! Παρά το τρυφερό της ηλικίας τους, φάνηκαν αληθινοί Άντρες και με το Α κεφαλαίο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου